Γιατί η ομοφοβία είναι ανηθικότητα

Στη χώρα μας παρόλο που η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας εδραιώνεται όλο και περισσότερο, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας εξακολουθεί να διάκειται από ουδέτερα έως πολύ αρνητικά για αυτό το ζήτημα, με τη νομοθεσία να αποκλείει μέχρι σήμερα τα όποια σχετικά δικαιώματα.

Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι οι σχετικές αποφάσεις των κοινοβουλίων σε Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία για τη νομική κατοχύρωση του γάμου μεταξύ ομοφύλων. Επίσης η λάθος αντίληψη που έχει ένα ανεπίτρεπτα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας για τους λόγους που κάποιος γίνεται ομοφυλόφιλος/η και η σχετική αντιμετώπιση που δέχονται δημιουργεί ένα ζήτημα αδικίας, η οποία θα εξηγήσω γιατί είναι και ανήθικη. Προσωπικά δεν είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά η φιλική μου σχέση με πολλούς ομοφυλόφιλους/ες μου επέτρεψε να καταλάβω πως εξελίσσεται αυτό το θέμα μέσα τους, πέρα από όσα εύστοχα έχει εξηγήσει η επιστήμη και ειδικά η ψυχολογία.

Επίσης, ξεκαθαρίζω σε αυτό το σημείο ότι ως ομοφοβία ορίζω την κατάσταση σύμφωνα με την οποία ένα άτομο εκτός απ’το ότι μπορεί να νιώθει ανασφάλεια κοντά σε ομοφυλόφιλα άτομα, αντιλαμβάνεται την κατάστασή τους ως στάση ζωής που στην οποία οι ίδιοι έχουν επιλέξει να εισέλθουν, κατακρίνοντας συνήθως ανοιχτά όσους δε προσπαθούν να το αποκρύψουν. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την αντίληψη νομίζουν συνήθως ότι η ομοφυλοφιλία και ειδικά η εκδηλωμένη ομοφυλοφιλία είναι μία εναλλακτική στάση ζωής από άτομα που θέλουν να προκαλέσουν και να αμφισβητήσουν τις ηθικές αξίες και την κοσμοαντίληψη περί «φυσιολογικού» που επικρατεί στη χώρα μας.

Από την άλλη αυτό που η επιστήμη εξηγεί και η ζωή κοντά σε ομοφυλόφιλα άτομα αποδεικνύει, είναι ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις η ομοφυλοφιλία είναι κατάληξη. Ένας άνθρωπος, είτε γιατί έχει γεννηθεί ερμαφρόδιτος, είτε γιατί έχει διαφορετικές από τις συνηθισμένες ορμόνες, είτε γιατί είχε τραυματικά βιώματα σε σχέση με το φύλο του σε τρυφερή ηλικία, είτε γιατί ένιωσε έλξη από κάποιον άνθρωπο από το ίδιο φύλο, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να ελκύεται σεξουαλικά μόνο από το ίδιο φύλο ή και από τα δύο σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς αυτό να μπορεί να αναστραφεί.

Ο άνθρωπος λοιπόν αυτός που εισέρχεται σε μία κατάσταση που δεν έχει προαποφασίσει (όπως πολλοί πιστεύουν) ως στάση ζωής, έχει δικαίωμα να γίνει αποδεκτός με την νέα του κατάσταση. Όπως ένας άνθρωπος που τυφλώνεται λόγω κάποιου ατυχήματος έχει το δικαίωμα να μπορεί να ζήσει τη ζωή του όσο πιο ευτυχισμένα γίνεται στα πλαίσια του νέου δεδομένου, έτσι και ένα άτομο που ανακαλύπτει ότι ελκύεται από άτομα του ίδιου φύλου έχει κάθε δικαιώμα να ζήσει τη ζωή του όσο πιο ευτυχισμένα γίνεται στα πλαίσια της -σχεδόν πάντα- μη αναστρέψιμης νέας κατάστασής του. Αυτό είναι και το πιο κρίσιμο δεδομένο της κουβέντας αυτής. Ότι πάρα πολλοί έχουν την εντύπωση ότι ένα άτομο που νιώθει έλξη από ένα άτομο του ίδιου φύλου έχει τη δυνατότητα να πάψει να αισθάνεται έτσι. Με αυτό το δεδομένο και με το δεδομένο ότι η ελευθερία του ομοφυλόφιλου ατόμου δε περιορίζει με κανένα τρόπο την ελευθερία κάποιων άλλων ανθρώπων, δεν υπάρχει δικαιολογία για την ομοφοβία πέρα από την ανασφάλεια που μπορεί να νιώθει κάποιος κοντά σε τέτοια άτομα λόγω του ότι δεν είναι συνηθισμένος στον τρόπο ζωής αυτών των ατόμων.

Από την άλλη όμως, το να μην επιτρέπεται σε ομοφυλόφιλα άτομα να ζουν τη ζωή τους με τον πιο ευτυχισμένο δυνατό τρόπο στα πλαίσια της κατάστασης στην οποία έχουν βρεθεί είναι ανήθικο. Είναι ανήθικο γιατί δεν αναγνωρίζεται η ανάγκη του ατόμου να ζήσει τη ζωή του απόλυτα συμβιβασμένο με κάποια μη αναστρέψιμη κατάσταση που και το ίδιο το άτομο μπορεί προηγουμένως να απευχόταν. Ως εκτούτου, όσο ανήθικο θα ήταν να έχει κάποιος αρνητικά συναισθήματα για κάποιον ανάπηρο, άλλο τόσο είναι και για τα ομοφυλόφιλα ή αμφιφυλόφιλα άτομα. Η σύγκριση φυσικά έχει να κάνει με το στοιχείο της μη αναστρεψιμότητας της νέας κατάστασης και όχι κάποια άλλη πιθανή σύγκριση μεταξύ των δύο καταστάσεων.

Μάλιστα είναι καιρός να κατοχυρωθούν και τα νομικά δικαιώματα αυτών των ατόμων, εφόσον έχει προκύψει ότι η νομική τους κατοχύρωση δεν παρεμβάλλεται στα δικαιώματα και την ελευθερία άλλων μελών της κοινωνίας. Το κράτος μάλιστα είναι ο φορέας που πρέπει να «επιβάλλει» μέσω του νόμου την ηθική εξίσωση της ζωής των ομοφυλόφιλων/αμφιφυλόφιλων με τη ζωή των υπολοίπων.