Λεφτά υπάρχουν!

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 03/01/2013

Ένα από τα βασικότερα λάθη που έγιναν στην διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα ήταν η πόλιτική εκμετάλλευση των μνημονίων. Η επένδυση που έκανε σύσσωμη η αντιπολίτευση στην αγανάκτηση του κόσμου για να αυξήσει τα ποσοστά της έφερε το καταστροφικά παραπλανητικό δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού καθυστερούσε χαρακτηριστικά να αντιληφθεί το πόσο αναπόφευκτα είναι τα μνημόνια και αυτό έγινε σημαία στα χέρια καιροσκόπων πολιτικών και κομμάτων. Βέβαια, αν η επιλογή της άρνησης του μνημονίου «έστεκε» στον κόσμο της λογικής, κανείς δε θα μπορούσε να κατηγορήσει τους «αντιμνημονιακούς» πολιτικούς.

Τρία όμως χρόνια μέσα στην κρίση αν μη τι άλλο μας έχουν κάνει πιο λογικούς, πιο επιφυλακτικούς με τα παχιά λόγια και εν τέλει πιο σοφούς. Μία από τις διαπιστώσεις που όλο και περισσότεροι πλέον κάνουμε είναι ότι τα μνημόνια δεν ήταν σε καμμία περίπτωση η βασική πηγή των προβλημάτων μας. Μέσω των μνημονίων, όπως πλέον αποδεικνύεται, η τρόικα δάνειζε στην Ελλάδα χρήματα τα οποία η χώρα μας έπρεπε να τα έχει ήδη στη διάθεσή της και να τα έχει εισπράξει από τους εντός των τειχών οφειλέτες της.

Συγκεκριμένα, όπως πλέον αποδεικνύεται το τελευταίο διάστημα με τις συλλήψεις ενδεχομένων φοροφυγάδων και με τεκμήρια τύπου «λίστα Λαγκάρντ»,λεφτά υπάρχουν και μάλιστα υπήρχαν από την αρχή της κρίσης. Ήταν εξ αρχής κρυμμένα είτε σε τράπεζες του εξωτερικού (μιλάμε για τα μεγάλα ποσά από τα οποία όπως υπολογίζεται δεν έχει αποδοθεί στο κράτος φόρος), είτε σε περιπτώσεις «εντόπιας» φοροδιαφυγής, είτε ως τεράστιες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, είτε σε χορηγήσεις δανείων σε εκδοτικά συγκροτήματα, είτε σε μορφή μεγάλων μισθών και επιδομάτων σε καλά «θωρακισμένες» επαγγελματικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των πολιτικών και των κομμάτων.

Αντίθετα, όσες πολιτικές ομάδες βρίσκονταν εκτός «εξουσίας» όλο αυτό το διάστημα από την αρχή της κρίσης αναλώθηκαν στην κριτική των μνημονίων και στην εξέγερση κατά της εξωτερικής παρέμβασης. Παρουσίαζαν την Ελλάδα σαν μια περίπτωση πειράματος των μεγάλων δυνάμεων που ήθελαν να την εκμεταλλευτούν, ενώ η ίδια όπως φαίνεται όλο και περισσότερο τελευταία έπασχε κυρίως από ...εσωτερική αιμορραγία και πολύ λιγότερο από ...ξένους δάκτυλους. Ο εχθρός βρισκόταν εξαρχής εντός των πυλών, όμως αντ’αυτού η κριτική που ασκήθηκε είχε ως κύριο αποδέκτη όσους συντάσσονταν με την αναγκαιότητα του μνημονίου.

Αυτό σημαίνει ότι χάθηκε κρίσιμος χρόνος στην αντιμετώπιση της εσωτερικής αιμορραγίας. Αν οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις εστίαζαν εξαρχής την προσοχή τους στα διαφυγόντα κεφάλαια που έπρεπε να είχαν αποδοθεί στο δημόσιο, η είσπραξη των οφειλομένων και η δίωξη των οφειλετών θα είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων. Είναι σίγουρο ότι σε μια τέτοια περίπτωση ίσως εμφανίζαμε ήδη τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης χωρίς να ...πληρώνουν τη νύφη με τα μέτρα μαζί με τους οφειλέτες και τους παρανόμους και όλοι αυτοί που τόσα χρόνια απέδιδαν στο κράτος τα αναμενόμενα. Όμως όλες οι σχετικές ενδείξεις και οι αποδείξεις αυτά τα τρία χρόνια (όπως φυσικά και τα προηγούμενα) έμεναν κλειδωμένες σε υπουργικά και μη συρτάρια και τη βγάζαμε με λύσεις τύπου περαίωσης. Έπρεπε να φτάσουμε στο απροχώρητο για να βγουν τα «λεφτά» απ’ τα συρτάρια.

Τέλος. πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δε θεωρώ απαραίτητα άστοχη την κριτική προς τα μνημόνια και την αυστηρότητα που έχει επιδειχθεί προς την Ελλάδα. Είναι όμως θέμα ιεράρχησης των θεμάτων και φαινόμενα όπως η φοροδιαφυγή και οι ανεκπλήρωτες οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, έπρεπε να βρίσκονται εξαρχής στο επίκεντρο. Δεν υπήρχε ποτέ ουσιαστικός λόγος να διαμορφωθεί αντιμνημονιακό μέτωπο ως απάντηση στην αγανάκτηση του κόσμου. Είναι λογικό πλέον και τα αντίστοιχα κόμματα είτε να καταρρέουν (βλ. «Ανεξάρτητοι Έλληνες»), είτε να προσαρμόζονται στο αναπόφευκτο του μνημονίου (βλ. «ΣΥΡΙΖΑ»). Η λύση ήταν εξαρχής η απονομή δικαιοσύνης και η είσπραξη των οφειλομένων. Αυτό όχι μόνο θα ικανοποιούσε ηθικά τους απογοητευμένους πολίτες, αλλά θα απέφερε και τα αναμενόμενα στο δημόσιο ταμείο.