Η αλαζονεία μιας εξουσίας.

Αρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 05/11/2010

Η περιβόητη πλέον, απειλή του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου προς τον υποψήφιο δήμαρχο της πόλης Γιάννη Μπουτάρη, ότι όσο ζει δε θα τον αφήσει να ...δει δημαρχία, έχει ανοίξει και πάλι τους ασκούς του αιόλου σχετικά με τα όρια συμμετοχής της εκκλησίας στην πολιτική. Έτσι, η δήλωση αυτή δεν έχει ειδικό βάρος μόνο καθεαυτή, αλλά και ως συνέχεια άλλων περιστατικών εμπλοκής της εκκλησίας στην πολιτική ζωή της χώρας.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι και ο Μπουτάρης χρησιμοποίησε προκλητικό χαρακτηρισμό για το μητροπολίτη, αποκαλώντας τον ...«Μουτζαχεντίν». Η διαφορά όμως μεταξύ των δύο τοποθετήσεων έχει να κάνει με το θεσμό που εκπροσωπεί ο καθένας. Ο Μπουτάρης από τη μια έχει το δικαίωμα σαν πολιτικός και πιο συγκεκριμένα ως υποψήφιος δήμαρχος να χαρακτηρίζει τον καθένα όπως επιθυμεί. Είναι πολιτικό του δικαίωμα η επιλογή να εναντιωθεί ακόμα και με άκομψο τρόπο προς την εκκλησία, σε περίπτωση που αυτός πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να συσπειρώσει τους ουκ ολίγους δυσαρεστημένους με τα έργα και τις ημέρες ορισμένων εκπροσώπων της εκκλησίας. Οι ...λόγοι και τα έργα του, μπορούν να αξιολογηθούν μόνο πολιτικά, όπως και θα γίνει σύντομα, με τη δημοκρατικότερη μάλιστα μέθοδο, την ψηφοφορία.

Η ειδοποιός διαφορά, έγκειται στο ότι ο Άνθιμος, ως θεσμικός αντιπρόσωπος της αυτοκέφαλης ελληνικής εκκλησίας, είναι κατ’επέκταση και αντιπρόσωπος του ελληνικού κράτους, όσο τουλάχιστον η εκκλησία δεν έχει ακόμα διαχωριστεί από το κράτος στο ελληνικό Σύνταγμα. Απ’τη στιγμή όμως που η παραμονή του Άνθιμου στη θέση του δεν εξαρτάται απ’ την ψήφο των πολιτών, αλλά απ’ τη...μακροζωία του, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η απειλή που εξέφρασε ο Άνθιμος, όχι μόνο στερείται κάθε δημοκρατικής υπόστασης, αλλά μάλιστα ο μητροπολίτης προκαλεί έντονα με τον θρασύτατο τρόπο που διαχειρίζεται την εξουσία που το κράτος εμμέσως του έχει παραχωρήσει. Οφείλει μάλιστα ο Πρωθυπουργός, όχι μόνο να αγνοήσει την ...εντολή που του έδωσε ο μητροπολίτης να νουθετήσει τον υποψήφιο του κόμματός του, αλλά να καταδικάσει την προκλητική δήλωση του πρώτου. Διαφορετικά μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το πολίτευμα στην Ελλάδα μετά από τέτοια περιστατικά θυμίζει έντονα...θεοκρατία.

Όπως σημειώθηκε παραπάνω, η δήλωση αυτή του μητροπολίτη δε πρέπει να εκτιμηθεί αποσπασματικά. Είναι πολλά πλέον τα κρούσματα που ο ίδιος, όπως και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι της εκκλησίας, κάνουν κατάχρηση του δικαιώματος τους να τοποθετούνται επί της πολιτικής. Ενώ ο ρόλος τους είναι ποιμενικός, μερικοί έχουν σαν πρώτη προτεραιότητα να εμπλέκονται στην πολιτική ζωή της χώρας από τον ισόβιο και μή αιρετό χώρο του ιερού άμβωνα. Μάλιστα, οι πολιτικές τους παρεμβάσεις, δε γίνονται από μια ανεξάρτητη αφετηρία, αλλά έχουν τις περισσότερες φορές έντονες ιδεολογικές αποχρώσεις. Απ’ότι φάινεται, πολλοί απο αυτούς, δεν εκτιμούν ορθά το παράδειγμα του νέου Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, ο οποίος έχει τύχει της ευρύτατης αποδοχής και συμπάθειας σχεδόν όλης της κοινωνίας, ακριβώς επειδή αποφεύγει να εμπλακεί με την πολιτική ζωή της χώρας.

Το κύρος της εκκλησίας στην Ελλάδα όμως δε πλήττεται μόνο απ’τις δηλώσεις αυτές. Μετά την υπόθεση του Βατοπεδίου, άσχετα ποια θα είναι η τελική της έκβαση, μεγάλο μέρος της κοινωνίας δυσαρεστήθηκε, ενώ και ο τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα της φορολόγησής της, περαιτέρω υποβάθμισε την αξία της στη συνείδηση της κοινωνίας. Σε μια περίοδο που οι Έλληνες δεινοπαθούν οικονομικά, η εκκλησία όχι μόνο απέφυγε να στηρίξει το ...ποίμνιό της, αλλά κίνησε γη και ουρανό για να αποφύγει τη φορολόγησή της. Η τεράστια εξουσία της μάλιστα αποδεικνύεται απ’το γεγονός ότι η κυβέρνηση, υπέκυψε και μέιωσε στο ελάχιστο τους φορολογικούς συντελεστές. Απ’τη στιγμή που η πολιτική εξουσία αποδεικνύεται αδύναμη να επιβληθεί της θρησκευτικής, απομένει να μάθουμε αν και το ποίμνιο εξακολουθεί να ακολουθεί τυφλά τις επιταγές του ποιμένα του και ένας μητροπολίτης αποδειχθεί τελικά αρκετά δυνατός ώστε να...ανεβοκατεβάζει δημάρχους και να συνεχίζει να επηρεάζει την πολιτκή ζωή της χώρας.