Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 01/11/2011
Μια ... «ψυχαναγκαστικού» τύπου ψήφο εμπιστοσύνης ζητάει ο Έλληνας πρωθυπουργός με το δημοψήφισμα που προκύρηξε. Οι παράμετροι της ιστορικής συγκυρίας, του ερωτήματος που θέτει και των πιθανών εκβάσεων οδηγούν σε όξυνση των πνευμάτων, περαιτέρω διχασμό και εμβάθυνση της κρίσης εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, αντί για ένα πολιτικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο οποίο μάλλον ευελπιστεί ο πρωθυπουργός.
Αν και το δημοψήφισμα που είχε προτείνει πριν λίγο καιρό ο Χάρης Καστανίδης είχε κάποια πολιτική χρησιμότητα ως μέσο πίεσης προς τη ΝΔ να συναινέσει, το συγκεκριμένο που προτείνεται θέτει σε αμφισβήτηση κάτι κεκτημένο. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ την 27η Οκτωβρίου δεδομένης της κατάστασης στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό χάρτη αποτελεί κεκτημένο. Είναι μια επώδυνη απόφαση μεν, αλλά φυσικά λιγότερο επώδυνη σε σύγκριση με τις υπόλοιπες διαθέσιμες επιλογές. Χαρακτηριστική μάλιστα ήταν η απορία και η διαφωνία της πλειοψηφίας των ξένων ηγετών και του ξένου τύπου, απέναντι στην προκύρηξη του δημοψηφίσματος που δεν έχει ούτε πρακτική ούτε πολιτική χρησιμότητα.
Ίσως ο κ. Παπανδρέου θέλει με αυτό τον τρόπο να ... «απαλλαγεί» από τους διαφωνούντες που φωνάζουν για προδοσία, απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κρεμάλες, γουδιά και λοιπά γραφικά που ζητούν επιστροφή στη δραχμή και φαντασιώνονται μια Ελλάδα με οικονομία αντίστοιχη των φτωχότερων χωρών της αφρικής, αλλά ανεξάρτητη. Ως πολιτικός που γνωρίζει μάλιστα ότι στο νέο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και πολιτικό χάρτη μέρος της εθνικής αυτοκυριαρχίας των κρατών αναγκαστικά παραχωρείται σε υπερεθνικούς οργανισμούς (κάτι που ζει η Ελλάδα αδιάκοπα απο την ένταξή της στην ΕΕ και έπειτα), ο πρωθυπουργός δεν είχε λόγο να ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία για ένα τόσο σύνθετο ζήτημα. Ξέρει και ο ίδιος ότι δεδομένων των συνθηκών αυτή είναι η καλύτερη λύση και για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Αντ’ αυτού είτε για λόγους εσωκομματικής συνοχής, είτε για να κερδίσει μια ψυχαναγκαστικού τύπου νομιμοποίηση των αποφάσεών από το λαό αφήνει την τύχη της Ελλάδας, αλλά και της Ευρωζώνης ολόκληρης στα χέρια ενός λαού που δεν μπορεί να εκτιμήσει με ακρίβεια τις εξελίξεις και πιθανότατα να ψηφίσει τελικά για λόγους άσχετους με το ερώτημα. Προσπαθεί φαίνεται να θέσει το λαό συνυπεύθυνο σε μια πολιτική απόφαση, την πολιτική ευθύνη της οποίας ένας πολιτικός ηγέτης οφείλει να επωμίζεται μόνος του. Εκτός αν ο σημερινός πρωθυπουργός θεωρεί εαυτόν γραμματέα και όχι ηγέτη του ελληνικού λαού.
Αν από την άλλη ο πρωθυπουργός θεωρεί κακή λύση τις εκλογές, αυτό που οφείλει να κάνει είναι να συνεχίσει την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας με την ίδια συνταγή που τόσο καιρό ακολουθούσε. Αν κάποιοι από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ διαφωνούν, ας πάρουν την ιστορική ευθύνη να ρίξουν την κυβέρνηση σε αυτή τη συγκυρία και ας χρεωθούν τις βαρύτατες συνέπειες μιας εξόδου από την ευρωζώνη.
Αν ο πρωθυπουργός απαντάει με δημοψήφισμα σε αυτές τις εσωκομματικές πιέσεις, στην ουσία χρησιμοποιεί το λαό για να εξασφαλίσει την παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Αν χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα ως μέσο έκφρασης της λαϊκής βούλησης, θα έχει και πάλι αντίθετα αποτελέσματα, γιατί ο λαός δε φαίνεται να νομιμοποιεί το ίδιο το δημοψήφισμα, λόγω του ερωτήματος που θέτει. Πολλοί λένε ορθά ότι ψήφος στο «ναι» δεν αποτελεί ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ψήφο σε ένα σχέδιο επιβίωσης της χώρας. Δεν είναι λίγοι όμως αυτοί που θέλουν μία λύση εντός ευρώ, αλλά δεν εμπιστεύονται την εφαρμογή αυτού του σχεδίου οικονομικής επιβίωσης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, με ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να θεωρεί καλύτερη λύση μια κυβέρνηση συνεργασίας που οι ευθύνες και οι δυσκολίες θα ξεπερνιούνται με συναινετικού τύπου αποφάσεις εντός βουλής. Εν κατακλείδι, αυτό που μάλλον θα αρκούσε στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης, με όποιον ρίχνει την κυβέρνηση να παίρνει την ευθύνη του να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές με όποια αποτελέσματα αυτό ενδεχομένως έχει.
No comments:
Post a Comment