Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 24/06/2011
Οι Έλληνες είμαστε στην πλειοψηφία μας πολιτικά ευαισθητοποιημένοι. Κυρίαρχο στοιχείο της ενασχόλησής μας με τα κοινά είναι η αμφισβήτηση, δηλαδή ένας τύπος «ζυγιάσματος» απέναντι σε ότι προέρχεται από το χώρο της πολιτικής. Παρατηρούμε τα γεγονότα και σχηματίζουμε άποψη με βάση τις υποψίες που γεννιούνται μέσα μας, με τα συναισθήματά μας να παίζουν κυρίαρχο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Η υποψία και η κριτική διάθεση είναι σίγουρα υγιή και θεμιτά χαρακτηριστικά, καθώς βοηθούν τον πολίτη να ξεχωρίζει την ουσία από λόγια και πράξεις που επιχειρούν να την αποπροσανατολίσουν ή και να την κατευθύνουν.
Η «υγεία» όμως αυτή προϋποθέτει ότι η λογική και η ουσία των γεγονότων πρέπει απλά να φιλτράρονται και όχι να αντικαθίστανται από την υποψία και το συναίσθημα. Στην Ελλάδα η χημεία αυτή ποτέ δε λειτούργησε. Ειδικά από την αρχή της κρίσης και μετά. Οι Έλληνες πάντα σχηματίζαμε άποψη με βάση την υποψία και το συναίσθημά μας με τις ψύχραιμες και λογικές φωνές να ακούγονται σαν παραφωνίες. Με αυτό τον τρόπο νομίζαμε πάντα ότι κανεις δε μπορεί να μας κοροϊδέψει και πάντα διαλέγαμε ηγέτες που διέλυαν με πύρινους λόγους τις υποψίες, μιλούσαν στην καρδιά μας, όχι όμως και στη λογική μας. Φυσικά, όσοι βρίσκονταν με τα ηνία της χώρας στα χέρια τους, ήξεραν πως κερδίζεται το παιχνίδι της εξουσίας. Ηγέτες όπως ο Καραμανλής (αμφότεροι ο πρεσβύτερος και ο νεότερος) και ο Ανδρέας Παπανδρέου, μιλούσαν κατα βάση στην καρδιά του λαού και ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού. Ηγέτες όπως ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης και ο Γιώργος Α. Παπανδρέου δεν έτυχαν ποτέ ευρείας αποδοχής γιατί παρά τα όσα λάθη τους έβαζαν μπροστά πάντα τη λογική και την ψυχραιμία.
Τον τελευταίο χρόνο και ειδικά υπό την πίεση της κρίσης η συναισθηματική αυτή σχέση λαού-εξουσίας έχει εντατικοποιηθεί ιδιαίτερα. Η λειτουργία της σκέψης με βάση την υποψία και τα συναισθήματα του κόσμου χτυπάνε κόκκινο. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό λόγω της ολοένα και δυσκολότερης καθημερινότητας που οι περισσότεροι Έλληνες περνούν. Είναι δύσκολο για τους πολίτες να αποδεχθούνε την πραγματικότητα όπως έχει εξελιχθεί και παρασύρονται από οποιονδήποτε μπορεί να τους ανακουφίσει με τα λόγια του. Ο κόσμος άγεται και φέρεται αυτή την περίοδο από δημαγωγούς που παίζουν με τους παραδοσιακούς όρους του παιχνιδιού ηγεσίας-λαού. Λένε είτε ψέματα είτε μισές αλήθειες με σκοπό να γίνουν αρεστοί. Κανένα σχέδιο απο αυτά που έχουν προταθεί από αυτούς δε θα μπορούσε να έχει την οποιαδήποτε βιωσιμότητα σε βάθος χρόνου.
Το πρόβλημα όμως εντείνεται ιδιαιτέρως από την ανικανότητα του Γιώργου Παπανδρέου να πείσει τον κόσμο για το σχέδιο που ακολουθεί και πολύ περισσότερο να τον ενημερώσει με ξεκάθαρα λόγια για τον κίνδυνο που διατρέχουμε αμα βρεθούμε εκτός μνημονίου. Είναι πασιφανές άλλωστε ότι δε διαθέτει ηγετικές ικανότητες. Είναι λίγος ο κόσμος που παρακολουθεί το ΤΙ λέει απογυμνωμένο απ’ το ΠΩΣ το λέει. Όσοι παρακολουθούν με ψυχραιμία τα λεγόμενα του μπορούν να καταλάβουν ότι ακολουθείται ένα σχέδιο, το οποίο ασχέτως αποτελέσματος και παρόλες τις ατέλειες, τα λάθη και τυχόν συμφέροντα, επιχειρεί να μας βγάλει με τη βοήθεια των παραδοσιακών μας συμμάχων από την κρίση. Παρόλα αυτά, το μνημόνιο έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας ως κάτι κακό και αυτό οδηγεί τον κόσμο σε αυτούς που το αρνούνται με ριζοσπαστικά εντυπωσιακά λόγια.
Σε αυτή την ατυχή συγκυρία μπορεί να αποδειχθεί κλειδί η τοποθέτηση του Βενιζέλου στη θέση του υπουργού οικονομικών. Ο Βενιζέλος διαθέτει ένα έντονα ηγετικό προφίλ το οποίο έχει αρχίσει από τις πρώτες μέρες να αποδίδει καρπούς. Με τη δύναμη της πειθούς, άσχετα με την ουσία των όσων λέει, μπορεί να οδηγήσει με τις ομιλίες του τον κόσμο στην κατανόηση του αυτονόητου. Ότι κοντεύουμε να πνιγούμε και προσπαθούμε να πιαστούμε από το μοναδικό σωσσίβιο που μας πέταξαν. Για πολλούς είναι σίγουρα άδικο αυτό που συμβαίνει και κάποιοι φταίνε περισσότερο. Η λυση του μνημονίου όμως, δεδομένης της κατάστασης, είναι η λιγότερο επίπονη λύση. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον κοσμο αυτό το πράγμα. Είναι ανήκουστο το να πείθεται ο κόσμος από όλες τις ουτοπικές εναλλακτικές λύσεις που έχουν προταθεί και να μην αντιλαμβάνεται την ανάγκη του μνημονίου, παρόλες τις δυσκολίες και θυσίες που το συνοδεύουν.
Το να πεισθεί όμως ο κόσμος ότι «την πατήσαμε και τώρα κάνουμε ότι μπορούμε για να σωθούμε» μπορεί να οδηγήσει και στο βέλτιστο αποτέλεσμα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Την συλλογική περισυλλογή και την αλλαγή της κακής μας νοοτροπίας. Ειδάλλως, με την άρνηση και την αναζήτηση ουτοπικών διεξόδων, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βαλτώνουμε ακόμα περισσότερο
No comments:
Post a Comment