Μεταπολίτευση: Χωρίς έρεισμα, χωρίς πρόταση, χωρίς μέλλον.

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 25/12/2010

Ως μεταπολίτευση ορίζω το ιδεολογικό-πολιτιστικό συνονθύλευμα που κυριάρχισε στην Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια, με κύριο κομματικό εκφραστή το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της αριστεράς που εξέφρασαν την εναλλακτική πρόταση στο μονοπώλιο της διακυβέρνησης της Ελλάδας από τη δεξιά και φυσικά την απάντηση στην καταπίεση της χούντας. Κύρια χαρακτηριστικά της οι -στα πλαίσια του σοσιαλιστικού οράματος- μεγάλες κρατικές δαπάνες, η κοινωνικοπολιτική κυριαρχία της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και η οικονομική ευμάρεια που έφερε μια κοινωνική και πολιτισμική απελευθέρωση άνευ προηγουμένου. Ήταν μια ολοκληρωτική δύναμη που ενέπνεε, αλλά και καθοδηγούταν απ’το λαό σε μια περίοδο που το σοσιαλιστικό όραμα ήταν ακόμα ζωντανό στην Ελλάδα και παγκοσμίως.

Όλα αυτά όμως πλέον ανήκουν σε ένα ρομαντικό και σε πολλές περιπτώσεις εξιδανικευμένο παρελθόν. Σήμερα, έχει πραγματοποιηθεί η συστημική μετάβαση από το παντοδύναμο και οικονομικά αυτοκυρίαρχο κράτος στην αχαλίνωτη παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Όσοι μένουν προσκολλημένοι σε αυτό το ρομαντικό παρελθόν της κρατικής κυριαρχίας, μη αντιλαμβανόμενοι ή και αρνούμενοι τη συστημική αυτή μετάβαση, εξελίσσονται από δυνάμεις συντήρησης που ήταν στο παρελθόν, σε δυνάμεις συντήρησης που πλέον λειτουργούν ανασταλτικά προς το συμφέρον της πατρίδας τους.

Στα πλαίσια αυτής της συστημικής μετάβασης, ήρθε και η χρηματοπιστωτική κρίση από της οποίας τον κυκλώνα έχει παρασυρθεί προφανώς και η Ελλάδα. Η γενιά της μεταπολίτευσης, προσκολλημένη στο ρομαντικό παρελθόν, δε δίνει λύσεις, αδυνατεί να αντιληφθεί την πραγματική θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα και παράγει αποκλειστικά μια νοσταλγία του παρελθόντος η οποία λειτουργεί ώς καταδίκη του σήμερα. Αυτό με απλές κουβέντες ισούται με το συντηρητισμό. Μία γενιά που έλαμψε λόγω του προοδευτισμού της, έχοντας χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, δεν έχει πλεόν τίποτα να προσφέρει και είναι ‘καταδικασμένη’ να μπει σιγά σιγά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οι αγώνες και τα κεκτημένα της δυστυχώς στην παρούσα περίοδο δεν υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος να προστατευθούν. Άλλωστε, οι αγώνες δικαιώνονται όταν είναι επίκαιροι και γεννούν κάτι νέο. Η μεταπολίτευση έχει γίνει αυτό που ήταν πάντα ρητορικά ο εχθρός της. Εξουσία. Με τη διαφορά ότι είναι και παρηκμασμένη εξουσία που βλάπτει τα συμφέροντα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή βάσει της ισχύος που διαθέτει.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης πλέον κλείνει. Η γενιά της γκρίνιας και της προστασίας των κεκτημένων με αίμα πρέπει να αντικατασταθεί πλέον με τη γενιά της υπευθυνότητας. Της γενιάς με αίσθηση ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Που σιωπά και δουλεύει για να δώσει λύσεις, όταν βλέπει ότι η γκρίνια και η αντίδραση δε μπορούν πλέον να δώσουν λύσεις. Όσο άδικα και αν είναι κάποια πράγματα που συμβαίνουν γύρω της. Τα οποία όμως ξέρει ότι μπορούν μόνο μακροπρόθεσμα να αλλάξουν με αλλαγή νοοτροπίας. Είναι η γενιά που έχει ήδη αρχίσει και απαγκιστρώνεται από την κυριαρχία των παραδοσιακών ΜΜΕ, τα οποία πλέον αντιμετωπίζει επιλεκτικά και επικριτικά. Που απομυθοποιεί τους αγώνες-αντίδραση που στερούνται περιεχομένου. Η γενιά που καλείται να πάρει τα ηνία της ιστορίας της Ελλάδας μετά την κρίση.