Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 20/07/2011
«...Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι υπάρχει ένα αίτημα κοινωνικής συνύπαρξης με νέους όρους, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.» Στη συνέντευξη του στο περιοδικό «lifo», ο λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγής Παναγιωτόπουλος θέτει το κορυφαίο πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα της σημερινής εποχής στην Ελλάδα.
Καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, το πελατειακό κράτος ή αλλιώς κράτος «μπαμπάς» έχτιζε για τον ελληνικό λαό στην άμμο παλάτια, τα οποία εδώ και ενάμιση χρόνο ήρθε ...ο βοριάς και τα έκανε συντρίμμια, κομμάτια. Με όλες τις παροχές και όλες τις διευκολύνσεις είχαμε «συνυπογράψει» ένα φάλτσο αλλά υπαρκτό κοινωνικό συμβόλαιο που εκφραζόταν τα τελευταια 35 χρόνια μέσω της μεγάλης συμμετοχής στις εθνικές εκλογές, του δικομματισμού και της σταθερής θητείας των εναλλασόμενων κυβερνήσεων. Σήμερα όμως, η κρίση έχει διαλύσει όλες τις δομές και όλους τους συνεκτικούς ιστούς που αυτό το συμβόλαιο γέννησε. Το κράτος σταματάει να παρέχει και στον αντίποδα τα παιδιά του, εμείς, έχουμε μείνει χωρίς ελπίδα για το μέλλον και πολύ περισσότερο χωρίς κάτι να πιστέψουμε.
Η εξέλιξη αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα συγκεκριμένο γεγονός. Την πολύ μεγάλη αποχή στις επόμενες εθνικές εκλογές και όσα αυτή συνεπάγεται. Η απογοήτευση των Ελλήνων μέχρι στιγμής δεν έχει εκφραστεί δημιουργικά ή οργανωμένα. Ούτε οργανωμένη διαμαρτυρία με συγκεκριμένα συλλογικά αιτήματα αλλαγής έχει υπάρξει, ούτε γέννεση κάποιου πολιτικού ή κοινωνικού φορέα με λαοφιλή εναλλακτική πρόταση. Είτε σπασμωδικά, είτε σιωπηρά εκφράζεται η απογοήτευση. Είτε με εκδηλώσεις αγανάκτησης, είτε με αδιαφορία και σιωπή. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να απέχουν οι ψηφοφόροι από τις επόμενες εκλογές. Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα έχουν αποδείξει στις Ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές ότι εκφράζουν την απογοήτευσή τους μέσω της αποχής. Απ’ τη στιγμή που τα κόμματα εξουσίας δε μπορούν πια να απευθυνθούν και να πείσουν τους ψηφοφόρους με ρητορική και όρους του παλιού κοινωνικού συμβολαίου (δε μπορούν να συνεχίσουν τις παροχές και τις «εξυπηρετήσεις»), πέραν των φανατικών ψηφοφόρων τους, δε θα στηριχθούν από κανέναν στις εκλογές. Τα υπόλοιπα κόμματα επίσης δε φαίνεται να κερδίζουν από τις απώλειες των δύο μεγάλων. Με λίγα λόγια η πασιφανής απαξίωση και καταδίκη του πολιτικού συστήματος θα εκφραστεί μέσω της αποχής.
Πέρα από ένα μήνυμα που αυτή η αποχή θα δώσει στον πολιτικό κόσμο, θα έχει επί της ουσίας πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Καταρχήν, θα έχουμε μια μη νομιμοποιημένη κυβέρνηση που δε θα μπορεί να πάρει με σιγουριά κάποιες αποφάσεις. Απ’τη στιγμή που αποφασίζουμε ότι θα πορευτούμε δημοκρατικά και δεν έχουμε στα χέρια μας άλλη βιώσιμη-εφαρμόσιμη λύση, αυτό είναι κακό και φυσικά χειρότερο απ’το να δρα μια κυβέρνηση στο όνομα μιας πλειοψηφίας. Δευτερο πολύ αρνητικό είναι ότι θα έχουμε ένα κοινοβούλιο που θα αντιπροσωπεύει τους πολύ φανατικούς κομματόφιλους. Αυτούς δηλαδή που θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Ένα χάρισμα των μη φανατικών είναι οτι είναι μετριοπαθείς και έχουν την τάση να δίνουν την ψήφο τους σε κόμματα που εκφράζουν τουλάχιστον κάποιες θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές. Η απουσία τους στις εκλογές, με μαθηματικό τρόπο, όπως έκανε και στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, θα ενισχύσει τα ποσοστά πολιτικών χώρων που πέραν της συμμετοχής τους στις εκλογές, αρέσκονται σε πολλές μη δημοκρατικές πολτικές πρακτικές.
Το ότι έχουμε προβληματικό πολιτικό σύστημα είναι σαφές. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι είναι ότι μπορεί να γίνει και χειρότερο. Οπότε, τώρα είναι πιο απαραίτητο από ποτέ ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Μία νέα συμμαχία μεταξύ κοινωνίας και κράτους στο όνομα μιας νέας αξίας. Εκεί που πέθανε η αξία της «πελατείας» είναι χρυσή ευκαιρία να δημιουργηθεί μια συμμαχία με νέους και πολύ πιο ουσιαστικούς όρους. Πολιτικός φορέας που μπορεί να το πετύχει δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή την περίοδο. Ο κόσμος όμως φαίνεται να ζητά, συλλογικά πλεόν, διαφάνεια. Συλλογικά, δε μπορεί να ζητήσει τίποτα άλλο επί του παρόντος. Ούτε τρόπο ανάκαμψης, ούτε πολιτική ιδεολογία. Τώρα που δε μπορεί να εξυπηρετηθεί απ’το σύστημα, έστω και αργά, ζητά ειλικρίνεια. Κινήσεις όπως του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ηλία Μόσιαλου να παραιτηθούν πολλών οικονομικών προνομίων τους (στα πλαίσια του βουλευτικού τους αξιώματος) είναι μια εξαιρετική αρχή. Ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση εξουσίας δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί εκ του μηδενός. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο θα χτιστεί σιγά σιγά. Το θέμα είναι να γίνει μια αρχή. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, μετριοπαθές και ψύχραιμο, έτοιμο να βάλει νεόυς όρους στη συμβίωση του με το κράτος. Αρκεί να γίνει η αρχή.
No comments:
Post a Comment