Ευρώ: Η χημειοθεραπεία της οικονομίας μας

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 13/02/2012

Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που κάθε μέρα αγανακτούν με το ‘μαρτύριο της σταγόνας,’ την διαδικασία δηλαδή των δόσεων της τρόικας που συνοδεύονται κάθε φορά με όλο και πιο επαχθή μέτρα, εφόσον οι εκπρόσωποί της συνειδητοποιούν ότι …τα προηγούμενα δεν εφαρμόστηκαν ποτέ από την κυβέρνηση με τον τρόπο που είχε συμφωνηθεί. Όλο αυτό έχει κουράσει ψυχολογικά πολύ τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι λογικό για δυο λόγους. Πρώτον, οι Έλληνες δεν έχουν ξαναζήσει τόσο εφιαλτική κατάσταση από το 1950 και έπειτα, ενώ ταυτόχρονα είναι λογικό οτιδήποτε συμβαίνει και σηματοδοτεί την εξαθλίωση του βιοτικού μας επιπέδου, όπως το μνημόνιο που υπερψηφίστηκε χθες, να εκλαμβάνεται πολύ αρνητικά και με έντονες αντιδράσεις.

Όλοι ξέρουμε ότι για να απαλλαγούμε από το μαρτύριο της σταγόνας και την εμπλοκή ξένων παραγόντων στα του οίκου μας, η λύση αφού δε μπορούμε να εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα είναι μία. Χρεωκοπία και επιστροφή στη δραχμή. Όλο και περισσότεροι Έλληνες, παρόλο που δεν γνωρίζουν αν θα ήταν καλύτερα με τη δραχμή ή όχι, επιθυμούν την επιστροφή σε αυτήν, αναγάγοντας την σε ...σύμβολο ελευθερίας.

Μέχρι σήμερα όμως, δεν έχει εμφανιστεί ούτε μία εμπεριστατωμένη μελέτη ή επιστημονικά συνεπής πρόταση που να εξηγεί ποιό θα ήταν το πλάνο που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε σε περίπτωση χρεωκοπίας και επιστροφής στη δραχμή. Αυτό είναι λογικό, διότι κανένας οικονομικός επιστήμονας ή οικονομολόγος που βλέπει τα πράγματα με βάση τη λογική και σέβεται τον εαυτό του δε θα μπορούσε να βρει κάτι θετικό στην επιστροφή μας σε μια κατά πολύ υποτιμημένη έναντι του ευρώ δραχμή.

Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσω να κάνω μια σύνοψη των απόψεων διαφόρων οικονομολόγων των οποίων οι απόψεις συμπίπτουν στο γιατί η επιστροφή στη δραχμή είναι ακόμα χειρότερο σενάριο και από τη λιτότητα που το νέο μνημονίο θα φέρει αν και πάλι δεν εφαρμοστεί σωστά (γιατί αν εφαρμοστεί σωστά μπορεί να μεταρρυθμίσει και να θεραπεύσει πολλά καρκινώματα της οικονομίας μας).

Κατ’αρχήν να πούμε ότι η λογική σειρά της οικονομικής κατρακύλας είναι η εξής: Μεγάλα ελλείματα για χρόνια + αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο(έχουν δηλαδή πολύ περισσότερες-ακριβότερες εισαγωγές (αγορές) από εξαγωγές (πωλήσεις)) = αύξηση χρέους + μειώση της πιστοληπτική ικανότητας (ακόμα ακριβότερα επιτόκια δανεισμού).Αυτή η πτώση, μοιραία, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, αντικατοπτριζόταν στην πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος των χωρών με αντίστοιχα προβλήματα. Η πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος είναι που διογκώνει τρομακτικάτην ύφεση. Η μόνη εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα, που είναι και η συνταγή που παλιότερα πρότεινε και το ίδιο το ΔΝΤ σε χώρες με τέτοια προβλήματα, έχει να κάνει με το θέμα του εμπορικού ισοζυγίου. Συγκεκριμένα, μια χώρα που εξάγει σε χώρες με ακριβότερο νόμισμα και εισάγει από χώρες με φθηνότερο νόμισμα, επωφελείται από τις πωλήσεις στο ακριβότερο νόμισμα με την πτώση της ισοτιμίας.

Αυτό όμως μπορεί να ισχύει σε χώρες που παρόλη τη συρρίκνωση της οικονομίας τους, τηρούν αυτή την προϋπόθεση-διέξοδο για την κρίση. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι οικονομολόγοι που αμφισβητούν ακόμα και αυτή την περίπτωση, τονίζοντας ότι μια οικονομία της οποίας το νόμισμα θα υποτιμηθεί, δε μπορεί να ισοσκελίσει την ύφεση με τα πιθανά έσοδα από τις εξαγωγές=πωλήσεις, εκτός άμα εξάγει σε ρυθμούς …Κίνας!

Ο μόνος λόγος λοιπόν για τον οποίο η Ελλάδα θα επιθυμούσε να επιστρέψει στη δραχμή, θα ήταν άμα εξήγαγε σε χώρες με ακριβότερο νόμισμα ποσότητες μεγαλύτερες και ακριβότερες από τις εισαγωγές-αγορές. Από τη στιγμή όμως που το 65% των συναλλαγών μας είναι με την ΕΕ, με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του ποσοστού να είναι οι εισαγωγές και όχι οι εξαγωγές, μία επιστροφή σε μια υποτιμημένη δραχμή, πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα θα οδηγούσε στο να καταστραφούμε ολοσχερώς και μη αναστρέψιμα αφού θα αγοράζουμε ακόμα ακριβότερα και το ισοζύγιο θα πέσει σε σκοτεινά βάθη! Τότε θα καταλαβαίναμε ότι η πτώση των κατώτατων μισθών που το μνημόνιο οδηγεί είναι μία πολύ υποφερτή κατάσταση μπροστά στην πραγματική, κυριολεκτική πείνα. Η μόνη λύση να ανακάμαμψουμε σε εκείνη την περίπτωση θα ήταν να φύγουμε όλοι από τις πόλεις και να πάμε στην επαρχία να παράγουμε αγαθά που θα αυξήσουν τις εξαγωγές μας για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση. Αυτό κάνει σήμερα η Αργεντινή και ανακάμπτει, όμως εκεί, ούτως ή άλλως ο πληθυσμός δεν ήταν ποτέ τόσο αστικοποιημένος όσο είναι ο ελληνικός που και να θέλει, δε μπορεί να επιστρέψει εύκολα πλεόν στην πρωτογενή παραγωγή!

Ως εκ τούτου, η παραμονή μας εντός του ισχυρού ευρώ λειτουργεί σαν επιβραδυντής πολυτελείας στην ελεύθερη πτώση μας. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να είμαστε χαρούμενοι κάθε φορά που παρόλα τα μέτρα παραμένουμε σε αυτό, σκεπτόμενοι πόσο χειρότερα θα ήμασταν αποδεδειγμένα με τη δραχμή. Η συλλογική μας οργή πρέπει πλέον να μεταφερθεί ως πίεση στους πολιτικούς, να εφαρμόσουν δίκαια και σωστά αυτά που λέει το μνημόνιο.Άμα το κάνουν δε θα ξαναπεράσουμε αυτό το μαρτύριο ποτέ ξανά! Άν όχι σίγουρα θα το ξαναπεράσουμε. Από αυτό και μόνο εξαρτάται το αν και το πότε θα επανακάμψουμε.