ΔΝΤ: Ένας ανέλπιστος σύμμαχος

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 21/11/2012

Είναι και μαθηματικά βέβαιο πια ότι το χρέος μας όχι μόνο δε μπορεί να πέσει στα επίπεδα του 120% μέσα στην επόμενη δεκαετία αλλά και ότι μπορεί μάλιστα να αυξηθεί περισσότερο. Ακόμα και αν τα μέτρα ψηφίσθηκαν, ακόμα και αν το δημοσιονομικό πρωτογενές έλλειμμα της Ελλάδας έχει περιοριστεί σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, τα τοκοχρεολύσια αποδεικνύονται γάγγραινα που δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με θεραπεία παρά μόνο με ακρωτηριασμό. Ακόμα και αν δηλαδή έχουν ληφθεί οι αποφάσεις που θα καταστήσουν την ελληνική οικονομία βιώσιμη, το χρέος πολλαπλασιάζεται.

Θεωρητικά οι λύσεις σε αυτό το πρόβλημα είναι τρεις. Πρώτη είναι η αναδιάρθρωση του χρέους η οποία σε συνδυασμό με την έξοδο από την ευρωζώνη και το αρνητικό εμπορικό μας ισοζύγιο αποτελεί ένα εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα.

Δεύτερη είναι αυτή που ακολουθείται επί του παρόντος και έχει να κάνει με την αιμοδοσία της ελληνικής οικονομίας με δάνεια, τα οποία όμως ανατροφοδοτούν τη δυναμική του χρέους, καθώς αυξάνουν με τα επιτόκια τους τα τοκοχρεολύσια τη στιγμή που η ελληνική οικονομία δεν είναι και δε μπορεί να γίνει πλεονασματική με την ύφεση να κυμαίνεται σε επίπεδα του 7% ώστε να μπορέσει να τα ξεπληρώσει. Αν και είναι γνωστό ότι αυτή η λύση οδηγεί σε αδιέξοδο, συνεχίζει να ακολουθείται πιστά, καθώς είναι η μέθοδος των Ευρωπαίων ηγετών και της ελληνικής κυβέρνησης για να αγοράζουν χρόνο. Λαμβάνεται κάθε τόσο η δόση που απλά αναβάλλει τη χρεοκοπία για την επόμενη φορά που τα ταμειακά διαθέσιμα θα εκμηδενιστούν. Είναι μια μέθοδος που βολεύει χώρες όπως η Γερμανία, των οποίων η κοινή γνώμη είναι ξεκάθαρα αρνητική έναντι στη διάσωση της Ελλάδας και είναι και εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Επίσης, η έλλειψη Ευρωπαϊκού οράματος και η εξάρτηση της Γερμανικής ηγεσίας και των δορυφόρων της από τους ψηφοφόρους τους, καθιστούν αυτή τη λύση μοναδική και αναπόφευκτη. Τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι είναι συνυπαίτιοι για τη σημερινή κατάσταση λόγω των δομικών αδυναμιών της νομισματικής ένωσης και λόγω του ότι έδιναν διαβεβαιώσεις στην Ελλάδα για τη βιωσιμότητα της οικονομίας της ακόμα και μετά το ξέσπασμα της κρίσης παγκοσμίως.

Ο τρίτος δρόμος είναι η πρόταση του ΔΝΤ για νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι το ΔΝΤ όντας ανεξάρτητο από την κοινή γνώμη και έχοντας παραδεχθεί το λάθος του ως προς τη συνταγή διάσωσης της Ελλάδας, είναι διατεθειμένο να βρει την ορθότερη λύση αυτή τη στιγμή για να περισώσει την περίπτωση της Ελλάδας από ένα δυστύχημα που θα κοστίσει πολύ και στην παραπαίουσα υπόληψη του ίδιου του οργανισμού. Ο λόγος που αυτή η λύση δε στηρίζεται ενεργά από τις χώρες της ΕΕ, είναι γιατί ενδεχόμενο κούρεμα θα τους επηρεάσει άμεσα, λαμβάνοντας υπόψιν το μέρος του χρέους στο οποίο είναι οι ίδιες εκτεθειμένες.

Ως εκτούτου, η διαμάχη ΔΝΤ και Γερμανίας θα είναι δύσκολο να αποδώσει τα μέγιστα στην Ελλάδα. Αυτό γιατί ως σολομώντειος λύση εμφανίζεται ένα κούρεμα του χρέους που δε θα επηρεάζει τα κομμάτια του χρέους στα οποία είναι εκτεθειμένη η Γερμανία και οι τράπεζές της, αλλά τα φυσικά πρόσωπα που είναι εκτεθειμένα σε αυτό. Αυτό σημαίνει ότι θα υποστούν τις συνέπειες και πάλι οι μικροομολογιούχοι, όπως οι έλληνες πολίτες και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να βρει τρόπο να τοποθετηθεί υπέρ της συνολικής και άμεσης διευθέτησης του ζητήματος του χρέους της πιέζοντας να γίνει αποδεκτό το σχέδιο του ΔΝΤ. Επί του παρόντος και έχοντας ψηφίσει τα μέτρα, η ελληνική κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της και περιμένει την έκβαση της διαμάχης ΔΝΤ-Γερμανίας, θεωρώντας αυτή ως την πιο σώφρονα  επιλογή. Από την άλλη όμως, η Ελλάδα έχει και τη δυναμική που της δίνει η τήρηση των υποχρεώσεών της, η παραδοχή του λάθους από πλευράς ΔΝΤ, αλλά και οι διάφορες δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών ότι το πρόγραμμα της Ελλάδας είναι υπερβολικά ασφυκτικό. Ως εκτούτου, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να πιέσει με όσα μέσα διαθέτει για την οριστική λύση του ζητήματος του χρέους. Διαφορετικά, η στιγμή ενός νέου μνημονίου, νέων μέτρων και μιας νέας δόσης δε θα αργήσει με μοναδικό θύμα το λαό που πέρα από τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, θα συνεχίσει να ζει σε ένα αβέβαιο περιβάλλον τοξικό για οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία και οποιαδήποτε ανάπτυξη.