Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 25/05/2011
Τελικά δε ξέρω τι είναι πιο ντροπιαστικό και πιο αφελές. Το να σε χλευάζουν οι Ισπανοί για την αδράνεια σου και να το παίρνεις κατάκαρδα; Ειδικά απ’τη στιγμή που η μομφή σε καμία περίπτωση δεν ισχύει όταν στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη αρκετές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας; Το να κατεβαίνεις στους δρόμους ως αγανακτισμένος εξαιτίας ενός δημοσιεύματος το οποίο μάλλον είναι ψεύτικο; (Μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι Ισπανοί φώναζαν μαζικά κάτι τέτοιο.) ΄Η μήπως το να κατεβαίνεις χωρίς ένα συγκεκριμένο και ενιαίο διακύβευμα στο δρόμο; Με μια αφελή αφορμή, αλλά χωρίς μια συγκεκριμένη αιτία;
Θα σταθώ στο τρίτο ερώτημα. Ομάδες πολιτών κατεβαίνουν στους δρόμους και τις κεντρικές πλατείες πολλών πόλεων για να εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους. Η κίνηση αυτή έχει λόγο ύπαρξης αποκλειστικά και μόνο ως ένα παροδικό και ανούσιο ξέσπασμα του καθενός που συμμετέχει για τους δικούς του λόγους. Έχει το ίδιο αποτέλεσμα με το να πάει κανείς να παίξει ποδόσφαιρο και να ξεσκάσει ή να εκτονωθεί με οποιονδήποτε τρόπο προτιμά. Ό,τι κερδίζει σε μαζικότητα και αυθορμητισμό αυτή η κίνηση το χάνει σε ουσία. Για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο.
Δεν υπάρχει διακύβευμα. Ο καθένας για τους δικούς του και πολύ προσωπικούς λόγους διαμαρτύρεται. Όλοι μαζί σίγουρα τα έχουν με τους πολιτικούς και τη διαφθορά, αλλά δε ξέρουν τι ακριβώς να ζητήσουν. Είναι απλά μια αντανάκλαση της συγκέντρωσης των Ισπανών. Μαζική, αλλά χωρίς ουσιώδες διακύβευμα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι επανάσταση. Δεν γίνεται επι της ουσίας επανάσταση σε μια δημοκρατία. Άσχετα αν αρνούμαστε το μερίδιο ευθύνης μας, εμείς συναποφασίσαμε ποιοι θα κυβερνάνε, δε μας τους επέβαλε κανείς. Άλλωστε, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση εξουσίας η οποία θα μπορούσε μια επανάσταση να επιβάλει. Ούτε καν εκλογές δε θα ζητήσουν στη συγκέντρωση αυτή.
Το πιο αστείο απο όλα βέβαια είναι ότι επι της ουσίας η πλειοψηφία των πολιτών έχει ένα και συγκεκριμένο πρόβλημα, με το οποίο όμως δεν ασχολείται άμεσα. Απαιτεί έντονη διαμαρτυρία και θα μπορούσε να οδηγήσει στη γέννεση ενός πολιτικού φορέα που θα υποσχεθεί να το αντιμετωπίσει και να κάνει ένα μεγάλο καλό σε όλους μας. Το πρόβλημα είναι ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων που δουλέυουν πολλές ώρες και με χαμηλές αποδοχές στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, πληρώνουν φόρους με τους οποίους η κυβέρνηση διατηρεί ένα τεράστιο αντιπαραγωγικό και ζημιογόνο δημόσιο τομέα, δειλή και φοβισμένη μπροστά στο πολιτικό κόστος που θα προκληθεί αν δε το κάνει. Την ίδια ώρα δηλαδή που η φιλελευθεροποίηση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας είναι πιο επιτακτική από ποτέ, το κράτος έχει πολύ ξεκάθαρα επιλέξει την αντίθετη πλευρά. Να προστατεύσει το δημόσιο τομέα εις βάρος των υπόλοιπων μη προνομιούχων ελλήνων και της οποιασδήποτε οικονομικής ανάπτυξης γενικότερα. Βρίσκει τους «απλούς πολίτες» αδύναμους έναντι του συνδικαλιστικά και πολιτικά προστατευμένου δημοσίου και της άτρωτης εκκλησίας και αυτούς ξεζουμίζει πρώτους τώρα που ήρθαν τα δύσκολα. Το δημόσιο εξακολουθεί να είναι αντιπαραγωγικό και η εκκλησιαστική περιουσία μεγάλη και αφορολόγητη, ενώ ο ιδιωτικός τομέας που μπορεί κατ’ αποκλειστικότητα να δημιουργήσει την όποια ανάπτυξη ...πρώτος τω λίθω βαλλέτω.
Ως εκ τούτου, είναι ιστορική ευκαρία συνάξεις απλών πολιτών όπως οι σημερινές να αποκτήσουν ένα συγκεκριμένο διακύβευμα. Το να ζητήσουν από το κράτος δίκαιη κατανομή και διάχυση των κρατικών πόρων. Η γάγγραινα της Ελλάδας είναι ο δημόσιος φορέας της. Πολύ περισσότερο από τη διαφθορά ή οτιδήποτε άλλο.
No comments:
Post a Comment