Μέρος του συστήματος

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 26/10/2012

Είναι η αλήθεια ότι η Χρυσή Αυγή έδωσε ψωμί σε αρκετό κόσμο στα ΜΜΕ με τη γενικότερη παρουσία και τις ενέργειές της. Η βιαιότητα, η σκληρή γλώσσα και οι αποτρόπαιες συμπεριφορές πάντα προσέλκυαν το μέσο τηλεθεατή. Είναι η κορύφωση και η βίαιη εκτροπή του δράματος που εκτυλίσσεται εδώ και δυό χρόνια στην Ελλάδα.

Η πρόσφατη παρουσία του κ. Μιχαλολιάκου σε τηλεοπτική εκπομπή έδειξε κάτι ακόμα όμως. Ότι παρόλο που η Χρυσή Αυγή ψηφοθηρικά βγάζει το ψωμί της ως αντισυστημική –εκτός από αναπληρώτρια της αστυνομίας στον Άγιο Παντελεήμονα-, θέλει την τηλεοπτική παρουσία ακόμα και στα κανάλια τα οποία η ίδια βρίζει. Ο κ. Μιχαλολιάκος επέμενε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης να επαναλαμβάνει ότι ουδεμία σχέση έχει η Χρυσή Αυγή με το ναζισμό. Επίσης επέμενε να επαναλαμβάνει το πόσο αδικημένος νιώθει που δε τον καλούν για συνεντεύξεις στην τηλεόραση.

Πολλοί κρούουν ορθώς τον κώδωνα του κινδύνου ότι ο τηλεοπτικός χρόνος οφελεί τη Χρυσή Αυγή, καθώς περίτεχνα αυτή εμφανίζεται ως ένα ακροδεξιό κόμμα το οποίο όμως δεν απαρνείται στις επίημες τοποθετήσεις της τη δημοκρατία και παίζει με τους κανόνες του politically correct παιχνιδιού. Έτσι διατηρεί και το μικρό ποσοστό των ακραίων φίλων της, αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι του δεξιού ακροατηρίου το οποίο όμως δεν επικροτεί τις ακρότητες.

Το κέρδος όμως είναι ότι η Χ.Α. εμφανίζεται διατεθειμένη να εγκαταλείψει τις ακραίες θέσεις της για να διατηρήσει το κοινό που πλέον έχει αποκτήσει. Θέλει να μπει στο σύστημα και θέλει να μιλήσει με τους όρους του. Η ιστορία λέει μεν ότι ο Χίτλερ με τον ίδιο τρόπο ανέβηκε σιγά σιγά προς την εξουσία, αλλά η πρόσφατη ιστορία της εξέλιξης και της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη μας λέει και κάτι άλλο. Ζούμε σε μια εποχή που η δημοκρατία δεν είναι τόσο αμφισβητίσιμη όσο τη δεκαετία του 30’. Ως εκτούτου, η τριβή των ακροδεξιών κομμάτων με την τηλεόραση και τη μαζική κουλτούρα γενικότερα τα οδηγεί στο να λειάνουν τις γωνίες τους και να μπουν στο «σύστημα» ευελπιστώντας να παραμείνουν σε αυτό ακόμα και αν αυτό επιτάσσει την πλήρη εγκατάλειψη των αρχικών τους θέσεων.

Αυτό ισχύει εκτός από άλλα ακροδεξιά κόμματα και με το κυριότερο ίσως, το national front στη Γαλλία. Το διψήφιο ποσοστό «γλυκαίνει» τα στελέχη τους και τα οδηγεί στην ‘απο-ριζοσπαστικοποίηση’για να κρατήσουν και τους πιο μετριοπαθείς εθνικιστές κοντά τους. Ανάλογη ήταν η παρουσία και του ηπιότερου Λαός στην Ελλάδα. Ξεκίνησε με εθνικιστικό λεξιλόγιο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και με τη γλύκα που έφερνε η δημοσκοπική άνοδος σιγά σιγά λείανε της θέσεις του, διεκδικώντας μόνιμο ποσοστό και μακροχρόνια κοινοβουλευτική ζωή.

Η ιστορία επίσης δείχνει ότι παρόλη την προσπάθειά τους αυτά τα κόμματα απλά εκμεταλλεύονται ευκαιριακά κάποιες δύσκολες περιόδους που περνούν κατα καιρούς τα μεγάλα χριστιανοδημοκρατικά και συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης. Με την επάνοδό τους, το πολιτικό σύστημα είτε τα αποβάλλει είτε τα επαναφέρει σε ασήμαντα ποσοστά.