Το χαμένο ραντεβού της Δημοκρατικής Αριστεράς

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 09/11/2011

Η Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.), ο κομματικός φορέας της ανανεωτικής αριστεράς, είναι μια παράταξη διαφορετική από τις υπόλοιπες συνιστώσες της αριστεράς. Δεν είναι ούτε κομμουνιστική παράταξη, όπως το ΚΚΕ, ούτε παράταξη διαμαρτυρίας, αντίδρασης και ανατροπής όπως έχει εξελιχθεί τελευταία ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Είναι ένα κόμμα που, προσηλωμένο στις αρχές της ανανεωτικής αριστεράς, έχει κεντρικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς πυλώνες την προσήλωση στους δημοκρατικούς θεσμούς, την προώθηση κοινωνικών αιτημάτων προστασίας κυρίως των ασθενεστέρων μέσω ρεαλιστικών θέσεων και την προσήλωση στο κοινό Ευρωπαϊκό όραμα με τη βελτίωση των υπαρχόντων θεσμών.

Από την εποχή που μεσουρανούσε ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος, η ανανεωτική αριστερά ήταν ο εξ αριστερών συνομιλητής της «εξουσίας», η κοινωνικά αλληλέγγυη και συνάμα πραγματιστική εκείνη ομάδα, η οποία ασκεί πολιτική με βάση το ισχύον και όχι το επιθυμητό. Πάντα αντιλαμβανόμενη ότι το εθνικό συμφέρον υπερισχύει με τις περαιτέρω πολιτικές επιδιώξεις της να προσαρμόζονται σε αυτό και πάντα αγαπώντας την ευθύνη και μένοντας μακριά από πολιτικούς καιροσκοπισμούς. Αυτό το ρεαλισμό, αν και ιδιαίτερα γόνιμος για το πολιτικό μας σύστημα, τον πλήρωσε μεν ακριβά στην Ελλάδα του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, αλλά την καθιέρωσε ως την πιο υπεύθυνη αριστερή δύναμη. Ως προς το κοινωνικό σύνολο και όχι κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη.

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, η Δημ.Αρ. είχε την ιστορική ευκαιρία να συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας και να επιβεβαιώσει την πολιτική της ταυτότητα, δίνοντας το στίγμα της και μεταφέροντας στο κυβερνητικό μόρφωμα όσα ευρύτερα εκπροσωπεί η αριστερά. Άσχετα με τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, άσχετα με τις πιθανότητες επιτυχίας ή αποτυχίας του εγχειρήματος, είχε την ιστορική ευκαιρία να γίνει παράταξη ευθύνης και να κάνει πράξη τη γενικότερη νοοτροπία της ανανεωτικής αριστεράς.

Αντίθετα, αντίθετα δηλαδή με τον ιστορικό της ρόλο, η Δημ.Αρ. εμμένει στη διεξαγωγή εκλογών. Την ώρα που η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την οποία πάντα η ανανεωτική αριστερά υποστήριζε, απαιτεί το συγκεκριμένο πολιτικό μείγμα, ζητά εκλογές, ενδεχομένως υπολογίζοντας σε είσοδό της στη βουλή. Άμα το μόνο κακό σε όλα αυτά ήταν ότι η Δημ.Αρ. έκανε απλά μια κίνηση πολιτικού καιροσκοπισμού αντί να επιβεβαιώσει τον ιστορικό της ρόλο εκφράζοντας μια ρεαλιστική θέση, δε θα υπήρχε τόσο μεγάλος λόγος για συζήτηση. Όμως, στο κυβερνητικό σχήμα συμμετέχουν δύο δεξιές παρατάξεις που έχουν, μεταξύ άλλων, βασικό στόχο το να ακυρωθεί ή να αλλαχθεί ο νόμος περί μετανάστευσης, ο οποίος ιδωμένος ανθρωποκεντρικά αποτελεί κεκτημένο στα ιστορικά χρονικά της κοινωνικής αλληλεγγύης στην Ελλάδα. Με κορυφαίο παράδειγμα αυτό, αλλά και για πολλούς ακόμα αντίστοιχους λόγους, η Δημ.Αρ. έπρεπε να είναι παρούσα στην κυβέρνηση συνεργασίας και να γίνει το εξ αριστερών αντίβαρο σε όλες αυτές τις επιδιώξεις που για την αριστερά δεν είναι μόνο πολιτικά, αλλά και ηθικά μεμπτές.

Τέλος, ακόμα και αν κοιτάξουμε με καθαρά εκλογικά κριτήρια τη στάση της Δημ.Αρ., θαρρεί κανείς ότι με αυτή την κίνηση, ο Φώτης Κουβέλης και η ομάδα του απευθύνονται στο αριστερό ακροατήριο «φωνάζοντας» ότι δεν είναι κόμμα του «συστήματος», προφανώς επιχειρώντας να προσελκύσει πολλούς από αυτούς. Θα έπρεπε όμως πολύ καλά και οι ίδιοι να ξέρουν, ότι συμμετέχοντας στην κυβέρνηση συνεργασίας, αν υπολογίσουμε τα πράγματα καθαρά με εκλογικά δεδομένα, η Δημ.Αρ. θα κέρδιζε πολλές συμπάθειες, ως η υπέυθυνη αριστερή παράταξη που την κρίσιμη στιγμή βελτίωσε με τη συμμετοχή της τη λύση διεξόδου της χώρας από την κρίση. Όντας μάλιστα άσπιλη από σκάνδαλα και διαφθορά, ήταν σίγουρο ότι θα προσέλκυε μεγάλο μερίδιο του πληθυσμού που είναι απογοητευμένο από τα μεγάλα πολιτικά αποδυναμωμένα κόμματα.