Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 26/01/2011
Είναι αλήθεια ότι η παρούσα κρίση, πέρα από πολλές δυσκολίες για την καθημερινότητα των περισσότερων Ελλήνων, φέρνει και μεγάλες ανακατατάξεις, πραγματικά εκ βάθρων αλλαγές συνηθειών, αντιλήψεων, πρακτικών και νοοτροπιών. Είναι μια κρίση την οποία ο ιστορικός του μέλλοντος δε θα περιγράφει μόνο ως κρίση οικονομική, αλλά ως αιτία ριζικών αλλαγών στην πολιτική και την κοινωνία ευρύτερα.
Στη σχέση κοινωνίας-πολιτικής έχουμε το επεισοδειακό τέλος ενός μακροχρόνιου και ακλόνητου κατεστημένου. Αυτού της συναίνεσης μεταξύ πολιτών-πολιτικών στα πλαίσια της γνωστής πελατειακής σχέσης μεταξύ τους. Απο τη γέννεση κιόλας του πρώτου ελληνικού κράτους, άρχισε να καλλιεργείται η συγκεκριμένη νοοτροπία και να γίνεται σιγά σιγά πρακτική και συνήθεια. Της λογικής... «σου δίνω κάτι το οποίο δε θα είχες χωρίς εμένα και εσύ όχι μόνο μου δίνεις την ψήφο σου, αλλά θα είσαι ευχαριστημένος και δεν θα αμφισβητείς το κόμμα μου το οποίο σε βοηθάει όταν αυτό θα εκτίθεται ή θα αμφισβητείται γενικότερα». Έτσι, σιγά σιγά μέχρι σήμερα, αυτή η αντίληψη έγινε πάγια τακτική. Η συναίνεση και η υποστήριξη προς τα μεγάλα κόμματα όλοι ξέρουμε ότι ποτέ δε διατηρούταν μόνο λόγω ιδεολογίας. Λιγότεροι οι ιδεολόγοι και λιγότερη η ιδεολογία γενικότερα, έναντι της αλληλεξάρτησης-συναίνεσης που περιγράφω. Από τους φτωχότερους μέχρι τους πλουσιότερους, οι περισσότεροι Έλληνες έχουν συνδιαλλαγεί κάποια στιγμή υπό αυτούς τους όρους με την εξουσία, είτε περισσότερο είτε λιγότερο. Είτε σχετικά με παράνομες ή παράτυπες δραστηριότητες, είτε για λιγότερο μεμπτούς, αλλά και πάλι πελατειακούς λόγους. Είτε άμεσα, είτε έμεσα. Δεν έχει σημασία το πολύ ή το λίγο. Ο καθένας συμμετείχε σε αυτό το σύστημα όσο περισσότερο μπορούσε και είναι ανήθικο να κατηγορεί τους έντονα διεφθαρμένους, επειδή απλά δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει το ίδιο. Ελάχιστοι είναι αυτοί που είτε λόγω ιδεολογίας, είτε λόγω ηθικής δε συμμετείχαν με κανένα τρόπο σε αυτό το είδος της συναίνεσης. Ας μη ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί είναι ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και σε καμία περίπτωση μια ομάδα ανώτερων προσωπικοτήτων από το ‘μέσο Έλληνα’. Είναι σχέση αλληλοτροφοδοτούμενη και όσοι βρέθηκαν στη θέση του πολιτικού, είχαν υπάρξει κάποτε πολίτες, με εξαίρεση φυσικά κάποιους που ήταν μάλλον γνωστό από ...γεννησιμιού τους ότι θα γίνουν πολιτικοί. «Μαζί τα φάγαμε», αν και σίγουρα μερικοί συμπολίτες μας πρέπει να εξαιρούνται από αυτό. Το μόνο σημείο στα οποίο φταίνε ξεκάθαρα οι πολιτικοί ξεχωριστά απ’τους πολίτες είναι ότι θεσμοθέτησαν και με κάθε τρόπο προσπαθούσαν πάντα να διαφυλάσσουν την ανίερη συναίνεση των ψηφοφόρων. Όλα αυτά βέβαια εξαιρουμένων κάποιων ισχυρών κέντρων εξουσίας με τα οποία η παράτυπη συνδιαλλαγή όπως όλοι φανταζόμαστε δε θα διακοπεί.
Η μόνη περίοδος –πέρα από τη χούντα που δε ζητούσε τη δημοκρατική νομιμοποίηση- που δε μπορούν να κάνουν το ίδιο οι πολιτικοί είναι η τωρινή. Είναι μια περίοδος που όλα τα μέσα εξυπηρέτησης ψηφοφόρων παγώνουν. Η πηγή από την οποία μαζί τρώγαμε στέρεψε. Προσλήψεις στο δημόσιο δε γίνονται. Λεφτά (όχι μόνο τα καθαρά, αλλά και εκείνα τα βρώμικα αλλά νόστιμα για πολλούς) δεν υπάρχουν, τουλάχιστον σε ποσότητες που να μπορούν να διατηρούν αυτό το σύστημα. Ακόμα και η ‘εξυπηρέτηση’ δε γίνεται όπως παλιότερα. Οπότε, βλέπουμε ότι η συναίνεση εξαφανίζεται με τον κόσμο σιγά σιγά να στρέφεται εναντίον των πολιτικών. Δε τους χαρίζουν κάστανο. Με κάθε ευκαιρία υπάρχουν κάθε είδους αντιδράσεις –ακόμα και βίαιες- εναντίον τους. Όχι φυσικά γιατί ο κόσμος ευαισθητοποιήθηκε ξαφνικά. Είναι που έκλεισαν οι βρύσες που τρέχαν ευρώ. Οι πολιτικοί πλέον φοβούνται να κυκλοφορήσουν και τις εντυπώσεις κερδίζουν οι πιο εντυπωσιακές ριζοσπαστικές δράσεις. Το θέμα είναι ότι αντίθετα με το κομμουνιστικό όνειρο, οι πολίτες δεν ωρίμασαν ξαφνικά πολιτικά ώστε να ...αποτινάξουν το διεφθαρμένο ζυγό της εξουσίας και να τον αντικαταστήσουν. Δεν υπάρχει κοινή κατεύθυνση ώστε να ξέρει ο κόσμος τι ζητάει. Ευτυχώς μέχρι στιγμής η πλειοψηφία δείχνει να έχει τη στοιχειώδη ωριμότητα ώστε να μη παρασυρθεί τυφλά από τα συντηρητικά-εθνικιστικά τσιτάτα της λαϊκής και άκρας δεξιάς και της κομμουνιστικής αριστεράς που προσπαθούν να κερδίσουν όσους εξέρχονται της συναίνεσης που περιέγραψα παραπάνω και δεν έχουν πλέον κάποιο ‘ρεαλιστικό’ λόγο να υποστηρίζουν κάποιο κόμμα. Το ζήτημα είναι ότι και η μειοψηφία που αντιδρά, φαίνεται ότι είναι ικανή να εξεγείρεται αδιάκοπα. Το οποίο είναι δείγμα ζωντάνιας φυσικά για μια κοινωνία. Πρέπει όμως να συνδυαστεί και με ουσία. Διαφορετικά απλά εκφράζεται με ασυντόνιστες ενέργειες οι οποίες μπλοκάρουν την όποια προσπάθεια αναδόμησης-ανοικοδόμησης του κράτους και της οικονομίας.
Η δυσαρέσκεια και οι αντιδράσεις δεν υπάρχει περίπτωση να επιφέρουν αλλαγή των πολιτικών ή του πολιτικού συστήματος γενικότερα. Η απάντηση του κόσμου στις επόμενες εκλογές θα είναι και πάλι η αδιαφορία και η αποχή. Το ζήτημα είναι όμως ότι από εδώ και στο εξής η στείρα αντίδραση του κάθε χτυπημένου κλάδου θα είναι εις βάρος κάποιου άλλου που πάει να ανοικοδομηθεί. Γιατί πλεόν το κράτος δε μπορεί όπως παλιά να δώσει προνόμια ωστέ να δώσει ‘λύση’ στο ‘πρόβλημα’, με αποτέλεσμα το ελληνικό κράτος και η οικονομία, λόγω των αλυσιδωτών αντιδράσεων να μη μπορέσουν ποτέ να ορθοποδήσουν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κόστος του θρυμματισμού της ανίερης σχέσης μεταξύ κοινωνίας και κράτους.
No comments:
Post a Comment