Το κόστος της δημοκρατίας

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 07/11/2011

Είναι αλήθεια ότι η συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης, όπως αποδείχθηκε στις περιπτώσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, είναι να συναινέσουν τα δύο κυρίαρχα κόμματα, ώστε να «περάσουν» από τα κοινοβούλιά τους δυσβάσταχτα πακέτα επιβίωσης. Με το που επετεύχθη η συναίνεση στις δυό αυτές χώρες, απομακρύνθηκαν από το μάτι του κυκλώνα της χρεοκοπίας. Ήταν μια επιλογή απόλυτα σύμφωνη με τις αρχές της δημοκρατίας, καθώς η νομιμοποιημένη κυβέρνηση παρέμεινε και η αντιπολίτευση υποστήριξε τις ανάλογες αποφάσεις για τα πακέτα στήριξης. Αντιλήφθηκαν τους κινδύνους που διέτρεχαν και δε το πολυσκέφτηκαν.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, οι πολιτικοί ηγέτες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, για λόγους που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν δε κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν τόσο καιρό ο ένας την εμπιστοσύνη του άλλου. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας όμως γνωρίζουν ότι η μόνη συνταγή για την αποφυγή της χρεωκοπίας και τη διατήρηση της νομισματικής σταθερότητας του ευρώ είναι είτε να εφαρμοστούν πλήρως τα μέτρα εναρμόνισης της ελληνικής οικονομίας με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, είτε στην περίπτωση που η κυβέρνηση δε τα καταφέρνει, να βρεθεί το κυβερνητικό σχήμα που θα το καταφέρει.

Η ΕΕ ως θεσμός, αμφισβητεί νομικά, αλλά και εκ των πραγμάτων τη δημοκρατία, νομιμοποιούμενη όμως από την οικονομική ανάπτυξη που επιχειρεί να επιφέρει, αλλά και τη συνένωση των λαών και των κρατών στην πολύπαθη από πολέμους και συγκρούσεις Ευρώπη. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια διακρατική συμμαχία με ισχύ και λειτουργία ολιγαρχικού ή αριστοκρατικού καθεστώτος. Η Ελλάδα αντίστοιχα, ιδωμένη αρχικά ως ξεχωριστό κράτος, οφείλει να λύσει τα προβλήματά της δημοκρατικά. Το δημοψήφισμα, οι εκλογές και η ψήφος εμπιστοσύνης της κυβέρνησης ήταν επιλογές σε αυτή την κατεύθυνση. Αν οι ψηφοφόροι δηλαδή, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω διαφωνίας, διαφωνούν με τη διάσωση του ευρώ και την αποφυγή της χρεωκοπίας, είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους και θα καλούνταν να ζήσουν με τις τυχόν συνέπειες αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απέσυραν την υποστήριξή τους προς τα σχέδια δανειοδότησης των εταίρων μας.

Αντιμετωπίζοντας το θέμα απο άποψη δημοκρατικής νομιμότητας, το ότι το δημοψήφισμα αποσύρθηκε, οι εκλογές αναβλήθηκαν επ’αόριστον και η ψήφος εμπιστοσύνης αντί για ενίσχυση οδήγησε σε παραίτηση του πρωθυπουργού, σημαίνει προφανέστατα ότι υπάρχει ένα τεράστιο δημοκρατικό έλλειμα στην όλη διαδικασία. Οι εταίροι μας, σε συνόδους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και της ευρύτερης παγκόσμιας οικονομικής συμμαχιας των 20 μεγαλύτερων οικονομιών (G20), αποφάσισαν ότι έπρεπε να δημιουργηθεί εκτάκτως κυβέρνηση συνεργασίας για να συνεχιστεί η δανειοδότηση και να παραμείνουμε στο ευρώ. Παρόλο που η παράκαμψη της δημοκρατικής οδού είναι επίπονη, είναι η αλήθεια ότι το μέλλον της Ελλάδας φαίνεται λιγότερο κακό με το ευρώ και τη δανειοδότηση, παρά με τη χρεωκοπία και τη δραχμή. Ταυτόχρονα η Ελλάδα με την αποφυγή χρεωκοπίας, θα συμβάλλει στην αποφυγή της κατάρρευσης και άλλων οικονομιών με το φαινόμενο ντόμινο που θα προκαλούσε ενδεχόμενη χρεωκοπία μας, αντί να γραφτεί με μελανά γράμματα στην παγκόσμια ιστορία ως η χώρα που προκάλεσε ένα μεγάλο οικονομικό κραχ.

Το κόστος όμως είναι ότι δε δόθηκε η ευκαιρία στο λαό να εκφραστεί, να επικυρώσει το σχέδιο διάσωσης της χώρας και να αναλάβει την ιστορική ευθύνη διάσωσης της χώρας του. Διότι, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η Ελλάδα συνεχίζει στο δρόμο της επιβίωσης, όμως ένα μεγάλο μέρος του λαού ανα πάσα στιγμή θα αντιδρά και θα διαφωνεί στις αποφάσεις τις οικουμενικής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά περιορισμένο ως φαινόμενο αν ο λαός με τον Α ή Β τρόπο είχε βάλει τη σφραγίδα του στις ιστορικές εξελίξεις.