Η λύση δεν είναι η συναίνεση, αλλά η αναγέννηση.

Aρχική δημοσίευση: www.enallaxnews.gr 11/12/2010

Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να διεξάγεται ένας δημόσιος διάλογος σχετικά με τη δυνατότητα απεγκλωβισμού του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα από τη δική του κρίση μέσω μιας ευρείας κομματικής συναίνεσης.

Ακούγεται πολύ λογική η ιδέα της συναίνεσης σε πολλούς ανθρώπους που δεν ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο κομματικό ή ιδεολογικό χώρο και ταυτόχρονα αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα και το κόστος των ανούσιων διαξιφισμών σε ένα ‘παιχνίδι’ που ορίζεται έξωθεν.

Σκέφτεται κάποιος απλά… Που «κολλάνε» οι μεταρρυθμίσεις και όλες οι απαιτούμενες αλλαγές που απαιτεί η αναπόφευκτη αυτή κατάσταση; Μα, στην αντιπολίτευση που είτε καθεαυτή, είτε κινητοποιώντας κοινωνικές αντιδράσεις βάζει εμπόδιο σε έναν ήδη δύσκολο δρόμο. Τον οποίο θα ακολουθούσε κατά πάσα πιθανότητα όποιος και να βρισκόταν στην κυβέρνηση. Όμως, όλες οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις μένουν προσκολλημένες  στο δρόμο της στείρας αντιπαράθεσης με σκοπό τη συσπείρωση των όσων πιστών φίλων τους έχουν απομείνει, ενώ οι «εναλλακτικές» επιλογές που ευαγγελίζονται οδηγούν όλες μακροπρόθεσμα σε αδιέξοδο.

Ως εκ τούτου αντιλαμβάνεται κανείς το μη ευκταίο της όποιας συναίνεσης. Τη στιγμή που δε μπορεί να τα βρει το ΠΑΣΟΚ με το… ΠΑΣΟΚ, καθώς υπάρχει αντιπολίτευση εκ των έσω, υπάρχει ποτέ περίπτωση να συναινέσουν κόμματα που δεν εμπνέουν παρά μόνο προσεταιρίζονται τα παράπονα των πολιτών;

Ας υποθέσουμε όμως ότι γίνονται εκλογές τώρα. Με βάση τα τωρινά δεδομένα δεν υπάρχει κάποιο κόμμα που θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Οπότε θα μπορούσαμε να δούμε για πρώτη φορά μια κυβέρνηση συνεργασίας. Πιστεύει κανείς ότι μπορεί να έχει αυτό το εγχείρημα την οποιαδήποτε διάρκεια; Στη Γερμανία που απολαμβάνει ένα υγιέστερο πολιτικό σύστημα είδε όλος ο κόσμος πως οδηγείται στο αδιέξοδο μια κυβέρνηση συνεργασίας, σε πολύ ηπιότερη πολιτικά περίοδο μάλιστα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο η τωρινή κυβερνητική συμμαχία αποτελείται από δύο άνισες δυνάμεις, με τον πιο αδύναμο να έχει το ρόλο δεκανικιού. Η συναίνεση σε κάθε περίπτωση είναι μια εξαιρετική προοδευτική ιδέα. Στερείται όμως κάθε επαφής με τον πραγματισμό. Δεν υπαρχει η απαραιτητη ωριμοτητα απ’την πλευρα των κομματων για να επιτευχθει κατι τετοιο.

Η έξοδος από την πολιτική κρίση ξεκινά ενδεχομένως από το εξής ερώτημα: Πόσοι είναι αυτοί που συνεχίζουν να υποστηρίζουν τα κόμματα με την τωρινή τους σύνθεση; Πριν από λίγα χρόνια θυμάμαι πως χλευάζαμε τους Αμερικανούς για τα πολύ χαμηλά ποσοστά συμμετοχής τους στις εκλογές. Πλέον όμως ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο. Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής: Πόσοι είναι απογοητευμένοι από τα κόμματα συγκριτικά με αυτούς που συνεχίζουν να τα στηρίζουν; Θεωρώ ρητορικά πλέον αυτά τα δύο ερωτήματα οπότε δε τα απαντώ. Τρίτο ερώτημα: Υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση που θα μπορέσει να προσελκύσει ή ακόμα και να εμπνεύσει και πάλι το εκλογικό σώμα; Η απάντηση εδώ υπάρχει. Η αναζωογόνηση του πολιτικού συστήματος με διακεκριμένες προσωπικότητες που ασπάζονται τον ορθολογισμό και δεν θα επιχειρήσουν με επικοινωνιακά τεχνάσματα και άλλους θεατρινισμούς να προσελκύσουν την κοινή γνώμη. Πρόκειται για ενεργούς πολίτες και προσωπικότητες που θα έρθουν από άλλους χώρους να μιλήσουν και να δράσουν εκτός πλαισίου, εκτός παραδοσιακής ρητορικής, χωρίς σχέσεις αλληλεξάρτησης με τους ψηφοφόρους. Επειδή με την παρούσα κρίση το πελατειακό κράτος πεθαίνει, πρέπει να το αναπληρώσουν όσοι μπορούν να εκλεγούν καθαρά με βάση την προσωπικότητα και τις δυνατότητές τους. Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Στο Δήμο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Σε κάθε περίπτωση δε μιλάω για αντικατάσταση του πολιτικού συστήματος, αλλά την αναζωογόνησή του. Αλλαγή προσώπων και τακτικών και όχι ξερίζωμα θεμελίων. Άλλωστε οι μόνες επαναστάσεις που έχουν πλέον πιθανότητες επιτυχίας είναι οι … «βελούδινες».